Twee keer in één week de Tafelberg op, klinkt misschien wat overdreven, maar ik móest en zou voordat ik hier wegga nog een keer het uitzicht hebben gezien. De eerste keer, ongeveer een maand geleden toen ik dé berg beklom met Floor en Arienne, liepen we boven helemaal in de wolken. En dat was nu niet echt het adembenemend zicht over de stad te noemen waar we naar toe hadden gezweet. Dat zou ik dus nog wel een keertje met de kabelbaan gaan zien.

Met nog maar twee weken Kaapstad op de teller, voordat ik mijn backpack inpak om met Liselotte drie weken te gaan rondtouren, kreeg ik het ondertussen met een dikke week bewolking en regen toch aardig benauwd. Wat nu als ik tien weken in Kaapstad had gewoond en gewoon dat uitzicht niet had gezien?!

En dus zei ik woensdagavond met een blik op een Tafelberg zonder Tafelkleed tegen mijn huisgenootjes: 'hey jongens, het is helder, misschien moeten we onze kans maar grijpen.' Dus we vouwden onszelf met zijn vijven in een Chico (met zijn zessen gaat trouwens ook nét, hebben we deze week ondervonden, haha) en reden naar boven. We hadden nog niet goed en wel ons kaartje in the pocket of ik draaide me om richting de stad en zag tot mijn grote schrik met een enorme snelheid een grote laag bewolking de stad overtrekken. Toen floepten er wel een paar vloekwoordjes uit mijn mond, die ik hier maar niet zal herhalen. Hahaha! Uiteindelijk hebben we boven van een bewolkte zonsondergang genoten en complete fotosessies gemaakt, maar was poging twee om het uitzicht te zien gefaald.

Poging drie mislukte vrijdagochtend eveneens, toen ik achteraan in de rij bordjes à la Efteling tegenkwam met 'Vanaf hier is de wachtrij tot aan het loket 60 minuten' en mijn Tafelberg-frustratielevel steeg weer een paar graden. In een impulsieve bui belde ik Floor na een paar uur op voor een poging vier en terwijl het zonnetje vrolijk schitterde sloten wij 's middags aan in een 'drie-wachtende-voor-u'-rij! Nog geen tien minuten later stonden we bovenop en zag ik EIN-DE-LIJK dat felbegeerde uitzicht! En het was super!! De aanhouder wint.Ik zou zeggen: check de foto's!

Het wordt echt steeds leuker in het kindertehuis. Ze geven me steeds meer andere taken, ik heb steeds meer contact met collega's en de kindjes zijn zo lief! Het gaat nog moeilijk worden denk ik, wanneer ik over twee weken mijn laatste dag heb. Wel besefte ik deze week met de komst van twee nieuwe kindjes hoe slecht ze er meestal aan toe zijn wanneer ze bij ons komen. Ik hoorde wel vaak van collega's dat dit en dit kind er zo slecht uitzag toen hij binnenkwam, maar nu heb ik het met eigen ogen ervaren. Een driejarig jongetje is binnengebracht. Hij is motorisch zover achter dat hij alleen maar zit. Hij kruipt niet, loopt niet en doet niets. Zit gewoon de hele dag voor zich uit te kijken en maakt nauwelijks contact met wie dan ook. Overal op zijn huid heeft hij soort van eczeem-plekjes en toen ik zijn luier verschoonde zag ik dat zijn lymfeklieren in zijn liezen zijn opgezwollen. Beetje bij beetje begin ik wel contact met hem te krijgen, praat tegen hem en leer hem de high five. Een voorzichtig lachje geeft mij met zo'n jochie al zoveel voldoening!

Maar goed, er zijn ook zoveel leuke dingen. Zo ging ik na het werk donderdag met drie collega's wat drinken, Alice (waarmee ik het meest contact heb en heel erg mee kan lachen), Margareth (van de donaties) en Marilyn (van de administratie). Alice en Marilyn moesten nog naar een vergadering die avond en ik zet de laatste weken Margareth steeds vlakbij haar huis af met de auto. We gingen naar de Mall in Somerset, die nét zo ongelofelijk reuze is als al die andere shoppingcentres en we gingen ergens zitten om wat te drinken. Die middag hadden we al de hele middag vet foute grappen zitten maken over vanalles en nog wat. Zaten we aan onze koffie, zegt Alice ineens gierend van de lach: jaa, ik heb gezegd dat het jouw verjaardag is. Haha, lollig, was mijn reactie. Hou me maar weer voor de gek. 'Nee, nee, echt!' zei ze. En inderdaad, toen ze onze brownies, cheescake en ijscoupes hadden bezorgd ging ineens keihard de muziek aan, plantte een ober een sterretje in mijn brownie en kwam het volledige personeel (minstens twaalf mensen!) 'Happy Birthday' voor mij zingen en een heel raar dansje doen. Ohhhh, wat heb IK gelachen! Dacht dat ik niet meer bij zou komen!

Ben nu dus hard aan het nadenken hoe ik hen goed terug kan pakken. Iemand een idee?