'Gatverdamme, alles zit onder het zand', riepLiselotte, hier in het hostel omgedoopt tot Lise a Lot (haha), op het strand van Coffee Bay vanmiddag, vlak voordat ze achter mijn rood, geel, blauw en groen gekleurde parasol aanrende die over het verlaten strand waaide. En dat was eigenlijk het enige wat vandaag gebeurde, naast onze Sundowner (drankje tijdens zonsondergang)op de heuvel een kwartiertje geleden. Met grappige gesprekken over (again) koeien en maagden, want eerlijk is eerlijk., het blijft interessant, die cultuurverschillen. En de Afrikanen blijven er over vertellen.Een erg rustig dagje dus, na een paar eerdere volle dagen.

Na St. Lucia zijn we, na een flinke rit,namelijkrichting de Drakensbergen aangekomen, die aan de grens met Lesotho liggen.Ik kan er veel woorden aan vuil maken, maar eigenlijk ook niet want het is er zo mooi dat het niet te beschrijven is. Draken hebben we niet gezien, wel een hoop regen. Gelukkig was het de dag van onze tour naar Lesotho via de Sani Pass mooi en droog en konden we optimaal genieten van alle belevenissen.

En die waren er een hoop! Lesotho is alleen te bereiken met een 4x4. Ons arme kleine Chevrolet Sparkje heeft enkel vier wielen en schiet dan toch wat tekort op de 'international highway' van rotsen,stenen, water en modder naar het kleine landje binnen Zuid-Afrika. Hobbelend en hotsend bereikten we definetly vol blauwe plekken, na anderhalf uur (en 7 kilometer verder) de grenspost: de Sani Pass, waar ook de hoogste pub (op ong.3000 m)van Afrika te vinden is. Lesotho ligt namelijk erg hoog, het laagste punt is 1500m. De mensen hier uit de omgeving vinden het dan ook erg fascinerend dat wij Nederlanders onder zeeniveau leven!

Lesotho zelf was vooral berg en rots. Er wonen heel weinig mensen, we hebben denk ik twintig hutjes gezien. De mensen die er wonen zijn bijna allemaal herder en hangen,in dekens gewikkeld,rond in de bergen. Want oeh, wat was het koud daarboven! Tijdens onze lunch in 'Restaurant the black mountain', zoals onze tourgids Ian de picknickplaats grappend noemde zaten we met een graad of tien behoorlijk te bibberen! Dat zijn we niet meer gewend!!!

Het volgende probleem is dan ook het plas-probleem. Waar plas je midden in de bergen (en tussen de herders)? 'Oh', zei Ian, 'go there'. En daar zat ik, achter een stapeltje stenen met mijn broek op mijn enkels en een magnifiek berguitzicht heel hard te proberen te denken dat ik op een WC zat. Plassen in het wild is niet zo mijn ding, zo bleek, dus ging ik het vlakbij het dorpje nog een keer met Liselotte proberen achter een muurtje. Zij mocht eerst en ze zat nog niet goed en wel gehurkt of ik zag een heel klein koppie aankomen rennen vanaf de andere kant van de straat. 'Lot daar komt een kind!'waarschuwde ik haar, terwijl het kleine meisje (een jaar of 2 of 3), met ook een deken als een cape om haar heen gespeld, rap naderbij kwam. Voordat we het wisten stond zemeteen hele grote big smilenaast de nog altijd plassende Liselotte en piste ik, aan de andere kant van de muur,bijna in mijn broek van het lachen! Hahahahahahaha!! Wat een ding! Door onze harde schaterlach wasnatuurlijk ook de aandacht van alle mannen van het groepje hutjes gewekt en was Lot gedwongen onder hun toeziend oog haar broek te hijsen. We kwamen niet meer bij!

Na een lange rit door de thuislanden, waar tijdens de apartheid, alle blacks heen werden gestuurd door de blanken zijn we gisteren in Coffee Bay aangekomen, een erg leuk en erg klein badplaatsje. Willem beschreef in zijn routeplanning dat we 1.5 uur zouden doen over de laatste 50 kilometer en we krabden onszelf al eens achter de oren: op wat voor off-road weg gaan we NU weer terecht komen??? Nou, we hebben het geweten, dit was geen off-road weg, dit was een asfaltweg VOL met gaten! Ik zat achter het stuur en mijn rijden had denk ik nog het meest weg van een computerspelletje! Gierend, zigzaggend over allebei de weghelften en met de kleinste bochtjes de grootse gaten ontwijkend behaaldenwe nalevel 1 (de gaten), level 2 (gaten en schapen), level 3( gaten, schapen en koeien) en level 4 (gaten, schapen, koeien én mensen) eindelijk (en inderdaad na 1.5 uur), zonder lekke band, de finish: ons superleuke en gezellige hostel in Coffee Bay!