En zo is het maar net. Overal waar je komt ga je ook weer weg. En dan moet je afscheid nemen. Soms is het makkelijk, maar het valt niet altijd mee. Zo liep ik vol enthousiasme door de douane op Schiphol en had ik alleen maar superveel zin om naar Afrika te gaan, gisteren viel het afscheid van mijn collega's en de allerliefste kindjes me zwaar. Die stralende gezichtjes wanneer ze je zien als je 's ochtends binnenkomt terwijl ze in hun kinderstoel pap zitten te eten zal ik niet meer meemaken. De gekke dansjes op de kindercd en de natte kussen die sommigen kindjes op mijn arm, wang of (bijna) mond planten zijn verleden tijd. Ze zijn zo lief! Ik wil ze meenemen!!

Het was speciaal gisteren, dat afscheid. Van 15.00 tot 16.00 hadden we een (kinder)feestje en iedereen had zo zijn best gedaan op toastjes, taart, koekjes, snoepjes en chips (waarvan ik en Alice het meeste hadden gekocht in de lunchpauze). Toen ik grapte dat ze hier vast zot zouden moeten zijn op vrijwilligers, want dan hebben ze iedere keer zo'n afscheidsfeestje zei Alice dat ze dat eigenlijk nooit doen. 'But you are someone special', glimlachte ze. En dat voelt zo goed om te horen. Ik heb ook zo mijn best gedaan om deel uit te maken van het team en ik kan maar niet vaak genoeg tegen mezelf blijven zeggen dat ik zooo enorm blij ben dat het is gelukt! Ik voel me helemaal thuis in het kindertehuis, heb zo'n leuke tijd gehad! En dat heeft zeker ook te maken met hoe de staff zich gedroeg naar mij. Ik begrijp steeds meer dat respect voor elkaar, vertrouwen en gezelligheid zo belangrijk zijn voor hoe iemand zich in zijn werk voelt.

Niet alleen van 'mijn' kinderen moet ik afscheid nemen, ook van Kaapstad. Gisteren ben ik met Floor uit eten geweest, want ook wij zien elkaar niet meer voordat we allebei weer in Oss zijn (ergens in juli). Het is gek dat ik hier wegga na tien weken. Vanochtend ben ik begonnen mijn tas in te pakken. Wat neem ik mee en wat laat ik hier totdat ik terug ga naar Nederland? Ik realiseer me helemaal nog niet dat ik nog minder dan 24 uur hier zal zijn. Het is ook zó snel gegaan en het voelt zo gek! Mijn kamer is morgen mijn kamer niet meer, mijn huisgenoten niet mijn huisgenoten. Sommigen zal ik helemaal niet meer zien, ook niet in die drie laatste dagen van mijn reis dat ik hier ben om Liselotte de leukste spots van Cape Town te laten zien.

Morgen komt het einde aan Kaapstad. Ik kan er met een goed gevoel aan terugdenken, heb fantastische herinneringen, heel veel geweldige dingen gezien en ervaren. Leuke mensen ontmoet en heel veel liefde gegeven en gekregen aan/van de kindjes. Deze tien weken van mijn leven had ik voor geen goud willen missen! Het voelt raar om weg te gaan, maar.....

Gelukkig hebben we de foto's nog