Home sweet Home

'Ja, je verhalen heb ik niet allemaal bij kunnen houden hoor!', 'Ik wist dat je veel kon praten, Fem, maar je kan NOG veel meer schrijven'. Enkele reacties die ik kreeg op mijn blog de afgelopen eerste dagen in Nederland. En weet je? Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat iederéén uit mijn mailinglist de tijd had of nam om AL mijn verhalen te lezen. Een paar dagen terug in Nederland doet me alweer ruiken aan het gehaaste en volgeplande leventje van menigeen in Nederland en wat ook weerop mij staat te wachten. Ik adem nog even de vrijheidvan dezeeerste week in, nu ik nog lege agendabladzijden heb en waarin ikme metgedachten op oneindig (en onder een dik fleecedeken) nog even in Zuid-Afrika kan wanen.

Nee, iedereen heeft het druk in Nederland en dat wist ik. Maar Liselotte kreeg het bijvoorbeeld voor elkaar om een compleet dagboekje bij te houden van alles wat ze dacht, meemaakte en opmerkelijk vond. Verwoedde pogingen van mij leveren enkel en alleen een paar volgeschreven pagina's met een beknopte puntsgewijze opsomming van leuke belevenissen.Dan schrijf ik liever een blog. Niet alleen voor alle drukke mensen thuis, maar ook (en vooral) als herinnering voor mezelf. Bij deze dusmijnexcusesvoor al dieSPAM in ieders mailbox (héé, maar je kon je afmelden, hoor!).

Het is raar om terug te zijn in Nederland. Koud vooral.Terwijljulliezeggen dat het eindelijk lekker warm begint te worden, zit ikbibberend onder mijn dekentje. Het is behoorlijk afkicken van drie maanden rond de dertig graden naar minder dan twintig(en zondag zelfs maar 11)! Maar ik moet niet alleen wennen aan ijselijke temperaturen, in Nederland rijden we weer rechts. Was ik EIN-DE-LIJK gewend aan eerst naar rechts kijken, dan naar links en dan weer naar rechts, hier moet ik bij het oversteken weer drie keer nadenken hoe het ook alweer zat. Achterin de auto zit ik steeds weer in paniek met mijn armen te zwaaien wanneer ik ervan overtuigd ben dat papa de rotonde de verkeerde kant op neemt. Hmmm, ik heb duidelijk de meeste kilometers in mijn leven aan de linkerkant van de weg gereden. Haha!

Ookbesef iksteeds nét iets te laat dat het hier raar is om wildvreemde mensen enthousiast te begroeten en dan nog zoiets. In Zuid-Afrika staan de verkeerslichten aan de overkant van het kruispunt. Diep in gedachten stond ik gisterenmiddag met mijn fiets voor het stoplicht te staren naar (bleek achteraf) het voetgangerslicht, toen ineens de autonaast mij,voor mij langs rechtsaf sloeg. 'Huh?! Rijdt hij nou gewoon door ROOD!?' was mijn gedachte, waarna ik me plots realiseerde dat ik niet naar het juiste licht aan het kijken was.

Het zijn die kleine dingetjes die me doen beseffen dat ik nog even moet omschakelen, maarhet verwachte zwarte gat, wat ik vijf jaar geleden na mijn drie maanden in Frankrijk heel erg had, blijft vooralsnog uit. Ik ben niet down, verdrietig en weet niet wat ik moet gaan doen. Het is, om in apartheidstermen te blijven,meer een Coloured gat te noemen, een super blij gevoel om alles wat ik heb mogen zien en meemaken met een klein bitter randje omdat het nu alweer voorbij is.

Maar van één ding ben ik overtuigd: op een dag ga ik terug! Want Zuid-Afrika heeft absoluut mijn hart gestolen!

Proost!

En toen was ik weer back inhometown.Het is heel gek om na 2,5 week zoveel echt anders Afrika te zien, terug te zijn in Kaapstad. Maar tegelijk voelt het heel goed. Zoals Liselotte heeft met Pretoria, zo kan ik zeggen: dit is thuis. En het is niet eens thuis. Het is vreemd om je te realiseren hoe snel iets je ´thuis´ kan worden en hoe fijn het voelt daar dan weer te zijn.

Maar goed dat is dat. Om hier in Kaapstad te kunnen zijn, hebben we natuurlijk niet stil kunnen zitten.Tussen Coffee Bay en hier zit zo´n (wat zal het zijn) 2500 kilometer en ik zou minstens datzelfde aantal woorden kunnen gebruiken om al onze verhalen te vertellen. Dat kan helaas niet, dus zullen jullie het moeten doen met een short version, met de highlights.

In Coffee Bay kwamen we er al snel achter dat je ´Bay´ eigenlijk net zo goed kon vervangen voor ´Shop´. Buiten het hostel bevonden zich niet alleen bedelende kinderen, verkopende vrouwen, ook kwam het regelmatig voor dat er opeens weer vanuit een bosje een zachte stem klonk: ´mushrooms? mushrooms?´.

Maar niet alleen uit bosjes komen rare stemmen hier in Zuid-Afrika. Langs de snelweg zijn er (vooral in het uitgestorven oostelijk deel van het land) nauwelijks tankstations met de felbegeerde toiletten te vinden. Je kan soms wel tweehonderd kilometer rijden zonder er ook maar één tegen te komen! Op een gegeven moment wordt de nood dan hoog. Zo ook toen we van Coffee Bay naar Addo reden en we opeens als een oase in een woestijn een tankstation tegenkwamen. Helaas was de enige toilet op het kleine stationnetje bezet en stonden Liselotte en (vooral) ik behoorlijk te wippen voor de deur. Het leek eindeloos te duren en net toen we ons begonnen af te vragen of de persoon in kwestie misschien de complete krant aan het lezen was daarbinnen begon de deur te praten! We schrokken ons natuurlijk een hoedje en plasten nét niet in ons broek van het lachen! Wat de hele dikke man, die er tien minuten later uit tevoorschijn kwam, daarbinnen zolang had gedaan bleef ons bij het ontbreken van een toiletrol een raadsel. Er lag wel een oude krant...wie weet dan toch? Haha!
Nee, plasavonturen hebben we meer dan genoeg meegemaakt. Denk ook aan kranen waar je je handen wil wassen, maar er geen afvoerbuis blijkt te zijn en je dus al het water over je voeten gespoten krijgt of Liselotte die in een buitenlucht-plasmoment in een cactus gaat zitten.

Maar we hebben natuurlijkwel meer gedaan dan alleen geplast. We hebben nog een dagje met ons eigen rode Sparkje safari gedaan in het Addo Elephantpark. Na twee uur rondtouren zonder ook maar één olifant te zien begon de moed op een olifant een beetje te zakken. Hallo? Waarom heet dit olifantpark!? Maaaaaaaaar, niet lang daarna zagen we olifanten, olifanten, niet meer normaal zoveel! Hele kuddes waren aan het poedelen in een watertje van reusachtige angstaanjagende beesten tot hele kleine schattige mini-dumbo´s. En wat zijn dat toch prachtige beesten!

Ook was het ongelofelijk hoe blij je als vrouw kunt worden van een shoppingmall. Zelfs als je helemaal geen shoptype bent. Heerlijk hebben we ons in Jeffreys Baynog even te buiten gedaan aan alle zomerkleding die hier in Sale nog spotgoedkoper is dan dat het daarvoor al was. Na twee weken middle of nowhere was dit toch wel heel erg lekker. En ze hadden daar ook weer normale restaurants buiten de KFC´s, Wimpies en alle andere snackbarachtige ketens. Een lekker dinertje hebben we ons laten smaken bij THE GREEk (stel je dit voor in datzelfde lettertype als alle Delphi´s in Nederland hun uithangbord hebben, hilarisch!). Kortom een beetje Westers na al dat Afrika was wel weer eventjes fijn!

En zo belanden we op de Garden Route, met zijn mooie groene natuur en leuke badplaatsjes en genoten nog even lekker van het zonnetje.In Oudtshoorn at er nog even een struisvogel uit onze hand en na zo´n honderd verschillende landschappen te hebben gezien zijn op plaats van bestemming (voor 4 dagen): Kaapstad. Liselotte heeft nu exact de omgekeerde versie van mijn cultuurshock in Pretoria: ´Wat is het hier Westers!! En wat zijn hier veel blanken! Wat is het schoon en netjes, zoooo anders dan in Pretoria!´ Ja, dat is de precies de conclusie van onze roadtrip: één land, 4500 kilometer, en zoooooooveel variatie!

En nu kunnen we eigenlijk alleen nog maar mededelen dat we het STOM vinden dat onze reis er bijna op zit. En daarom gaan we ons de komende dagen bezatten. PROOST!

Over Draken, P(l)assen en Koffie

'Gatverdamme, alles zit onder het zand', riepLiselotte, hier in het hostel omgedoopt tot Lise a Lot (haha), op het strand van Coffee Bay vanmiddag, vlak voordat ze achter mijn rood, geel, blauw en groen gekleurde parasol aanrende die over het verlaten strand waaide. En dat was eigenlijk het enige wat vandaag gebeurde, naast onze Sundowner (drankje tijdens zonsondergang)op de heuvel een kwartiertje geleden. Met grappige gesprekken over (again) koeien en maagden, want eerlijk is eerlijk., het blijft interessant, die cultuurverschillen. En de Afrikanen blijven er over vertellen.Een erg rustig dagje dus, na een paar eerdere volle dagen.

Na St. Lucia zijn we, na een flinke rit,namelijkrichting de Drakensbergen aangekomen, die aan de grens met Lesotho liggen.Ik kan er veel woorden aan vuil maken, maar eigenlijk ook niet want het is er zo mooi dat het niet te beschrijven is. Draken hebben we niet gezien, wel een hoop regen. Gelukkig was het de dag van onze tour naar Lesotho via de Sani Pass mooi en droog en konden we optimaal genieten van alle belevenissen.

En die waren er een hoop! Lesotho is alleen te bereiken met een 4x4. Ons arme kleine Chevrolet Sparkje heeft enkel vier wielen en schiet dan toch wat tekort op de 'international highway' van rotsen,stenen, water en modder naar het kleine landje binnen Zuid-Afrika. Hobbelend en hotsend bereikten we definetly vol blauwe plekken, na anderhalf uur (en 7 kilometer verder) de grenspost: de Sani Pass, waar ook de hoogste pub (op ong.3000 m)van Afrika te vinden is. Lesotho ligt namelijk erg hoog, het laagste punt is 1500m. De mensen hier uit de omgeving vinden het dan ook erg fascinerend dat wij Nederlanders onder zeeniveau leven!

Lesotho zelf was vooral berg en rots. Er wonen heel weinig mensen, we hebben denk ik twintig hutjes gezien. De mensen die er wonen zijn bijna allemaal herder en hangen,in dekens gewikkeld,rond in de bergen. Want oeh, wat was het koud daarboven! Tijdens onze lunch in 'Restaurant the black mountain', zoals onze tourgids Ian de picknickplaats grappend noemde zaten we met een graad of tien behoorlijk te bibberen! Dat zijn we niet meer gewend!!!

Het volgende probleem is dan ook het plas-probleem. Waar plas je midden in de bergen (en tussen de herders)? 'Oh', zei Ian, 'go there'. En daar zat ik, achter een stapeltje stenen met mijn broek op mijn enkels en een magnifiek berguitzicht heel hard te proberen te denken dat ik op een WC zat. Plassen in het wild is niet zo mijn ding, zo bleek, dus ging ik het vlakbij het dorpje nog een keer met Liselotte proberen achter een muurtje. Zij mocht eerst en ze zat nog niet goed en wel gehurkt of ik zag een heel klein koppie aankomen rennen vanaf de andere kant van de straat. 'Lot daar komt een kind!'waarschuwde ik haar, terwijl het kleine meisje (een jaar of 2 of 3), met ook een deken als een cape om haar heen gespeld, rap naderbij kwam. Voordat we het wisten stond zemeteen hele grote big smilenaast de nog altijd plassende Liselotte en piste ik, aan de andere kant van de muur,bijna in mijn broek van het lachen! Hahahahahahaha!! Wat een ding! Door onze harde schaterlach wasnatuurlijk ook de aandacht van alle mannen van het groepje hutjes gewekt en was Lot gedwongen onder hun toeziend oog haar broek te hijsen. We kwamen niet meer bij!

Na een lange rit door de thuislanden, waar tijdens de apartheid, alle blacks heen werden gestuurd door de blanken zijn we gisteren in Coffee Bay aangekomen, een erg leuk en erg klein badplaatsje. Willem beschreef in zijn routeplanning dat we 1.5 uur zouden doen over de laatste 50 kilometer en we krabden onszelf al eens achter de oren: op wat voor off-road weg gaan we NU weer terecht komen??? Nou, we hebben het geweten, dit was geen off-road weg, dit was een asfaltweg VOL met gaten! Ik zat achter het stuur en mijn rijden had denk ik nog het meest weg van een computerspelletje! Gierend, zigzaggend over allebei de weghelften en met de kleinste bochtjes de grootse gaten ontwijkend behaaldenwe nalevel 1 (de gaten), level 2 (gaten en schapen), level 3( gaten, schapen en koeien) en level 4 (gaten, schapen, koeien én mensen) eindelijk (en inderdaad na 1.5 uur), zonder lekke band, de finish: ons superleuke en gezellige hostel in Coffee Bay!

Swazi, Virgin en Wimpy

Zo, daar zijn we weer. Nog geen vijf dagen verder, maar Liselotte en ik hebben het gevoel dat we al minstensdrie weken onderweg zijn, zoveel hebben we al gezien en meegemaakt! We hebben (naar schatting) nu ongeveer 1500 kilometer gereden, maar dat is niet alleen maar weg die we hebben afgelegd, het bevat ook heel wat kilometers verkeerd rijden (ondanks onze 'husband' Willem TomTom), off-road wegen van en naar slaapplekken of plekken die we wilden zien.
Via Nelspruit, twee dagen inSwaziland en een (Lot's verjaar)dag opsafari in het Hluhluwe (spreek uit: Sloesloewe)-park zijn we vandaag in de badplaats St. Lucia aanbeland. Tijd voor een rustdag en dus ook even tijd voor een uurtje internet.

Maar goed, zo'n route met al die plaatsnamen zegt julliewaarschijnlijk niet veel,dus ik zal julliede vaak (voor ons) hilarische verhalen niet onthouden. Want naast dat we heel erg veel mooie natuur zien, lachen we met z'n tweetjes heel wat af om vanalles en nog wat, maar vooral om onszelf. Lot die vastbesoten op een off-road weg, waar we vanwege het barre wegdek niet harder kunnen dan zo'n twintig kilometer per uur (belangrijk detail!), opmerkt dat ze 'iedereen die ons iets aan wil doen, ZO overhoop zal rijden' of ik die iets totaal verkeerds versta in Swaziland in de auto stap bij een man die onze gids voorstelt: 'His name is Linda, that comes from Vision'. waarna ik hem bedenkelijk aankijk: 'It means VIRGIN?!' zorgen voor de meest onbedaarlijke lachstuipen. We vermaken ons prima.

In Swaziland deden we al heel veel nieuwe ervaringen op. Wat een bijzonder klein landje in een land is dat zeg! Het heeft een koning en voor zover wij kunnen beoordelen wonen er alleen maar zwarte mensen. En dan ook echt heel erg donkerzwart. Wij, als twee blanke, blonde jonge meiden, worden dan ook overal aangestaard. Of we nu in ons kleine rode autootje rondrijden, in de KFC naar binnen stappen of een hotel binnenlopen, overal kijken mensen ons aan alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien!
De mensen zijn overigens heel erg aardig. Al bij de grenspost kwamen we daarachter toen één van de grenswachters ons erop wees dat we een lekke achterband hadden (waar we tot op dat moment nog helemaal NIETS van gemerkt hadden, haha). Binnen no time stonden er een stuk of vijf politiemannetjes rondom onze auto om te bekijken hoe het euvel te verhelpen was. Na mijn eerdere lekke band zou je toch verwachten dat ik zou weten hoe een krik werkt, maar toen de politieman me bedenkelijk zag kijken naar dat raaaaare ding in mijn hand heeft hij keurig onze band vervangen. BIj het eerste tankstation heeft een aardige (en de enige) blanke man onze kapotte bandje gerepareerd (hij bleek eerder slecht geplakt te zijn, waardoor hij nu langzaam leeg liep) en konden we weer verder door het land van het suikerriet! Prachtige natuur is het hier en totaal anders dan in Zuid-Afrika!

Op onze tweede Swaziland-dag zijn we met een (privé-)tour naar een dorpje gegaan ergens hoog in de bergen (55 kilometer off-road!), waar de mensen leven alsof het nog altijd de prehistorie is. Er staan hutjes, hekken worden gemaakt van boomtakken en de toilet is een gat in de grond. Er is totaal geen beschaving, de mensen eten er drie keer per dag pap en de honden zijn uitgemergeld. Lot en ik waren erg onder de indruk, hebben een echt Swazi-maal gegeten en wat Swazi geleerd. Het bezoekje aan de middelbare school was ook echt indrukwekkend. Dat zag er trouwens wel prima uit. Goede Engelstalige boeken en grappige docenten, waarvan er ééntje ons nogal direct vroeg: 'Are you virgins?'. Lot: 'Excuse me?!'

Linda('virgin'), onzegids legde later uit dat deze man daar niets geks mee bedoelde, maar dat het in de Swazicultuur erg belangrijk was of een vrouw nog maagd is wanneer ze trouwt. Dan is ze namelijk meer koeien waard. Mannen 'kopen'hier namelijk een vrouw voor een X-aantal koeien. Is ze maagd dan is ze 17 koeien waard (1 koe is 2000 euro), maar zo niet dan een stuk minder. Dit gebeurt tegenwoordig dus nog steeds in deze wereld! Ongelofelijk!

Gisteren hebben we Lots verjaardag gevierd tussen de wilde dieren op safari. Van 6.00 tot 18.00 hebben we samen met Richard, onze Zulu-gids, doorgebracht in een jeep. De Big Five hebben we helaas niet kunnen spotten, we zijn blijven steken op de Buffel, de Olifant en de Neushoorn. De beesten waren ook alleen te spotten vlak voor het ontbijt en aan het eind van de dag, zo bleek gisteren. Jeetje wat waren die overige uurtjes tussen de bomen en struiken loeren naar dieren saai! Lot heeft heerlijk geslapen, hahaha! In ieder geval hebben we een hoop diertjes in het wildkunnen spotten: giraffen, zebra's, pumba (van de Lion King), Impala's, Nypala's (zie google), heel veel mooie vogels, Gnoes, schildpadden en krokodillen.

Na deze slopende, maar zeer leuke dag, moesten we natuurlijk nog ergens leuk uit eten ter ere van Liselottes verjaardag. Bleek er het enige restaurant in dit hele godganse dorp de Wimpy (vriendje van MacDonalds) te zijn IN een tankstation! Hahahaha!

Ja, het is allemaal wel eventjes een tikkeltje anders dan Kaapstad en Pretoria! We zijn dan ook heel erg benieuwd wat de rest van Zuid-Afrika ons gaat brengen. Eén ding is zeker, in ieder geval een hele hoop lol!

With Lovely Lot in Pretty Pretoria

Ik was eventjes vergeten hoeveel lol je kunt hebben met gek doen! Niet dat mijn huisgenoten nooit gek deden daar in Kaapstad, maar het was anders gek (wellicht wel niet 'mijn' gek) en ik heb me dan ook intens vermaakt de eerste 24 uren met Liselotte in Pretoria! Wat heb ik die SNK(voor tekst en uitleg klik en scroll door naar cultuurshock no. 17) gemist!!

Op het vliegveld begon de hilariteit al toen we als een stelletje debielen op afstand naar elkaar stonden te gebaren, zwaaien, lachen en in stilte gillen. Toen ik eindelijk in het bezit was van mijn (helaas naar 'en-hij-zat-nog-wel-in-een-plastic-zakje' nagellak remover-stinkende) backpackrenden we zo goed en zo kwaad als dat in slow motion ging op elkaar af om alle aandacht op ons te vestigen met onze gekke gilletjes van blijdschap. Je zag mensen denken: 'dit was toch een binnenlandse vlucht!?' Hahahaha! Maar wij hebben er schijt aan!

Samen in de auto konden we niet ophouden met praten en móest ik natuurlijk ook even verslag doen van de hilarische Kulula-stewardess die door de intercom van het vliegtuig doodleuk vertelde dat 'everybody had to close the safety band around their GORGIOUS hips'. Leuke mensen die Afrikanen, had ik dat eigenlijk al ooit verteld?

In ieder geval, nadat ik kennisgemaakt had met haar hostpapa en -mama, schatten van mensen en hun twee honden (leve de allergie-pillen) zijn we na het eten met hostsister Lanami en haar vriendin gaan stappen in één of andere club. Nou, we hebben ons doodgelachen toen zij een leuke man zagen en ik vervolgens de totaal verkeerde op de foto zette (ik snapte al niet wat ze in dat bewakingsventje zagen...), Liselotte een Afrikaan flink op zijn nummer zetten door gruwelijk bot te reageren op zijn vraag waar we vandaan kwamen: 'From Holland, do you know where Holland is?' en de geweldige trip naar een volgende club met daarbij alle zes de Nederlandse jongens in het Bakkie. Hahahaha!

Die club bleek een soort Sokkie-bar te ziin en eerlijk is eerlijk, van Sokkie had ik nog niet eerder gehoord. Het is niet één of andere afstammeling van de Tokkie, maar het is een dans. Een stijldans om precies te zijn. In die club (wat meer een enorme kroeg was, met heel veel tafeltjes en stoeltje) was een grote dansvloer, zo'n gladde die je in een dansschool tegenkomt. En daar waren al die mensen aan het Sokkie-dansen. Uiteraard hebben wij ook een poging gewaagd, maar met onze goedgepoogde huppelige quick-step kwamen we nog niet echt in de buurt. Haha!

Als diehard Afrikanen zijn Lot en ik vanochtend (ZONDAGochtend) om half acht (toen waren haar hostouders al naar de kerk!!!) opgestaan om naar Johannesburg te rijden. Daar hebben we het Apartheidmuseum bekeken, wat erg indrukwekkend was. Bij de ingang kreeg iedereen een kaartje. Ik was een non-white person en Liselotte een white person, waarnableek dat we bij verschillende ingangen naar binnen moesten.

Liselotte: 'Worden we nou gescheiden?! Waarom dan?Ik wil niet gescheiden!'

Enik denk dat ze daarmeepreciesde insteek van het museum te pakken had! We waren onder de indruk! Na een bezoekje aan het voortrekkersmonument in Pretoria zelf is Lot nu haar tas aan het inpakken en probeer ik de mijne (en zijn inhoud) zo goed en zo kwaad als het gaat te ontdoen van de aceton-geur. Morgen gaan we op pad! Heb er zin in!!!!

All we ever do is say goodbye

En zo is het maar net. Overal waar je komt ga je ook weer weg. En dan moet je afscheid nemen. Soms is het makkelijk, maar het valt niet altijd mee. Zo liep ik vol enthousiasme door de douane op Schiphol en had ik alleen maar superveel zin om naar Afrika te gaan, gisteren viel het afscheid van mijn collega's en de allerliefste kindjes me zwaar. Die stralende gezichtjes wanneer ze je zien als je 's ochtends binnenkomt terwijl ze in hun kinderstoel pap zitten te eten zal ik niet meer meemaken. De gekke dansjes op de kindercd en de natte kussen die sommigen kindjes op mijn arm, wang of (bijna) mond planten zijn verleden tijd. Ze zijn zo lief! Ik wil ze meenemen!!

Het was speciaal gisteren, dat afscheid. Van 15.00 tot 16.00 hadden we een (kinder)feestje en iedereen had zo zijn best gedaan op toastjes, taart, koekjes, snoepjes en chips (waarvan ik en Alice het meeste hadden gekocht in de lunchpauze). Toen ik grapte dat ze hier vast zot zouden moeten zijn op vrijwilligers, want dan hebben ze iedere keer zo'n afscheidsfeestje zei Alice dat ze dat eigenlijk nooit doen. 'But you are someone special', glimlachte ze. En dat voelt zo goed om te horen. Ik heb ook zo mijn best gedaan om deel uit te maken van het team en ik kan maar niet vaak genoeg tegen mezelf blijven zeggen dat ik zooo enorm blij ben dat het is gelukt! Ik voel me helemaal thuis in het kindertehuis, heb zo'n leuke tijd gehad! En dat heeft zeker ook te maken met hoe de staff zich gedroeg naar mij. Ik begrijp steeds meer dat respect voor elkaar, vertrouwen en gezelligheid zo belangrijk zijn voor hoe iemand zich in zijn werk voelt.

Niet alleen van 'mijn' kinderen moet ik afscheid nemen, ook van Kaapstad. Gisteren ben ik met Floor uit eten geweest, want ook wij zien elkaar niet meer voordat we allebei weer in Oss zijn (ergens in juli). Het is gek dat ik hier wegga na tien weken. Vanochtend ben ik begonnen mijn tas in te pakken. Wat neem ik mee en wat laat ik hier totdat ik terug ga naar Nederland? Ik realiseer me helemaal nog niet dat ik nog minder dan 24 uur hier zal zijn. Het is ook zó snel gegaan en het voelt zo gek! Mijn kamer is morgen mijn kamer niet meer, mijn huisgenoten niet mijn huisgenoten. Sommigen zal ik helemaal niet meer zien, ook niet in die drie laatste dagen van mijn reis dat ik hier ben om Liselotte de leukste spots van Cape Town te laten zien.

Morgen komt het einde aan Kaapstad. Ik kan er met een goed gevoel aan terugdenken, heb fantastische herinneringen, heel veel geweldige dingen gezien en ervaren. Leuke mensen ontmoet en heel veel liefde gegeven en gekregen aan/van de kindjes. Deze tien weken van mijn leven had ik voor geen goud willen missen! Het voelt raar om weg te gaan, maar.....

Gelukkig hebben we de foto's nog

Heet, heter, heetst

Het is hier HEET! Nee, HETER, of beter nog HEETST! We worden al een hele week geteisterd door een hittegolf en ik weet, arme sneeuwmannetjes en vrouwtjes, dat ik absoluut niet zou mogen klagen over het weer hier, maar eerlijk is eerlijk deze onophoudelijke warmte is ook niet alles. Afgelopen week liep het hier al tegen de 35 graden en gisteren en vandaag is het maar liefst 42 graden! Iedere stap die je zet gaat gepaard met een golf zweet op alle mogelijke plaatsen die je je kan voorstellen, de meloen op onze keukentafel ontplofte vanochtend met een flinke PLOF van de hitte, de nachten zijn zó warm dat je amper slaapt en de verkoelende wind is weg. Het enige briesje wat af en toe langskomt voelt als de lucht die uit een fohn komt en geeft dus alles behalve verkoeling. Die anderhalf uur per dag die ik in mijn auto moet doorbrengen zijn zonder airco een verschrikking. Zelfs met een wagenwijd open raam over de snelweg razen zorgt er niet voor dat het water ophoudt langs mijn gezicht te stromen. Kortom, (een beetje) kou is misschien zo slecht nog niet. ;)

Toch weerhoudt al die hitte me er niet van te werken, dingen te ondernemen en weer nieuwe ervaringen op te doen. Eigenlijk heb ik geen keus en is het een kwestie van go with the flow. In het kindertehuis gaat alles zijn gangetje. Er is vorige week een nieuwe vrijwilliger begonnen bij de kleintjes. Ze is een jaar of veertig en komt uit Oostenrijk. Ik herken zoveel van haar van toen ik binnenkwam. De staf heeft blijkbaar niets geleerd, negeert haar net zo hard als ze bij mij deden en leggen haar amper wat uit. Ik heb haar dus maar een rondleiding gegeven en probeer haar aan zoveel mogelijk mensen voor te stellen.
Ik vind het goed te zien hoe zij stilletjes kijkt, amper contact zoekt en zich op de achtergrond houdt. Ik zie mezelf van 9 weken geleden en begin me te realiseren van waar ik kwam. En moet je zien hoe ik nu met iedereen omga! Ik klets met (bijna) iedereen, we maken grapjes, doen gek en hebben lol met elkaar. Dacht ik na drie weken werken dat ik lucht voor iedereen was en dat ze zich totaal niet voor me interesseerden, ik heb het tij weten te keren. En daar ben ik best trots op! Het is me gelukt te integereren en er een fantastische tijd van te maken. Ik hoor staf al roepen dat ze me erg gaan missen! Het voelt dan ook heel erg dubbel dat dit mijn laatste werkweek is en dat ik straks al mijn lieve kinders gedag moet zeggen! Wat zal er van ze terechtkomen? Zal ik ooit nog wat van ze horen? Gelukkig heb ik gepland samen met Liselotte nog even terug te komen wanneer we na onze reis weer in de buurt zijn.

Ja, want het schiet al op! Komende zaterdag vlieg ik naar Johannesburg om vervolgens een paar dagen in Pretoria bij Liselotte te gaan logeren voordat we samen aan onze rondreis beginnen. Mijn laatste weekend in Kaapstad heb ik dus ook al achter de rug, welke ik met name relaxend aan het strand, zwembad en in de shopping mall heb doorgebracht (het was ook zo heet!) Het was mijn laatste kans om hier dingen te gaan bezoeken en bekijken en dus ben ik afgelopen zondag in de townships geweest met een tour, iets ik nog stééds niet had gedaan.

Eerst hebben we een katholieke kerkdienst bijgewoond, die ik erg indrukwekkend vond. Veel gospelachtig gezang in een mooie taal, wat me af en toe gewoon kippevel bezorgde. Waarom is dat niet meer zo in Nederland? Ik heb er een filmpje van gemaakt, maar dat uploaden gaat hier niet. Die houden jullie dus nog van me te goed als ik in Nederland ben! De sfeer was erg open en de mis was globaal redelijk hetzelfde als in Nederland. Voorbeden, wat evangelie, een preek en het tafelgebed met de communie. Verder werden de visitors nog even speciaal genoemd en moesten wij opstaan en naar iedereen zwaaien. Het was echt bijzonder en ik ben erg blij dat we daar zo vroeg voor waren opgestaan na een avondje flink stappen. Hahaha!

Verder was er erg veel armoede. Heel veel kleine krotjes, maar soms ook wel meer stenen huisjes met gras ervoor. Veel rommel overal, hoopjes stenen en hout die niemand lijkt op te ruimen, kapotte hekken, veel kinderen en mensen op straat en eigenlijk heerste er best een gemoedelijke sfeer. Het viel me op dat er veel auto's rondreden en soms zelfs hele mooie! Waarom leven mensen in een krotje maar hebben ze wel een supermooie auto?
We hebben ook nog een kindertehuis bezocht, wat echt in veel slechtere staat was als waar ik werk. Het stonk er, de kindjes zaten in een lege kamer met vloerbedekking waar een televisie aanstond en renden meteen op ons, toch wel vreemden, af. Dat doen mijn kinderen niet. Die kijken als je nieuw bent eerst de kat uit de boom en komen dan pas bij je zitten of naar je toe geschuifeld. De eetzaal vond ik er dan wel weer schoon en goed uitzien. Ben toch wel erg blij dat ik de afgelopen weken in een schoon, frisruikend en modern huis heb mogen werken!

Maar goed genoeg geschreven voor nu. Ik ga mijn zwemspullen maar eens verzamelen en wat proberen af te koelen met een frisse duik in het Olympisch zwembad. Ik heb vrijwel alles van de Winterspelen gemist, dus ik poog het zo maar goed te maken met mijn eigen Zomerspelen, hahahaha! ;)

Vier keer is scheepsrecht en (te?) gekke collega's

Twee keer in één week de Tafelberg op, klinkt misschien wat overdreven, maar ik móest en zou voordat ik hier wegga nog een keer het uitzicht hebben gezien. De eerste keer, ongeveer een maand geleden toen ik dé berg beklom met Floor en Arienne, liepen we boven helemaal in de wolken. En dat was nu niet echt het adembenemend zicht over de stad te noemen waar we naar toe hadden gezweet. Dat zou ik dus nog wel een keertje met de kabelbaan gaan zien.

Met nog maar twee weken Kaapstad op de teller, voordat ik mijn backpack inpak om met Liselotte drie weken te gaan rondtouren, kreeg ik het ondertussen met een dikke week bewolking en regen toch aardig benauwd. Wat nu als ik tien weken in Kaapstad had gewoond en gewoon dat uitzicht niet had gezien?!

En dus zei ik woensdagavond met een blik op een Tafelberg zonder Tafelkleed tegen mijn huisgenootjes: 'hey jongens, het is helder, misschien moeten we onze kans maar grijpen.' Dus we vouwden onszelf met zijn vijven in een Chico (met zijn zessen gaat trouwens ook nét, hebben we deze week ondervonden, haha) en reden naar boven. We hadden nog niet goed en wel ons kaartje in the pocket of ik draaide me om richting de stad en zag tot mijn grote schrik met een enorme snelheid een grote laag bewolking de stad overtrekken. Toen floepten er wel een paar vloekwoordjes uit mijn mond, die ik hier maar niet zal herhalen. Hahaha! Uiteindelijk hebben we boven van een bewolkte zonsondergang genoten en complete fotosessies gemaakt, maar was poging twee om het uitzicht te zien gefaald.

Poging drie mislukte vrijdagochtend eveneens, toen ik achteraan in de rij bordjes à la Efteling tegenkwam met 'Vanaf hier is de wachtrij tot aan het loket 60 minuten' en mijn Tafelberg-frustratielevel steeg weer een paar graden. In een impulsieve bui belde ik Floor na een paar uur op voor een poging vier en terwijl het zonnetje vrolijk schitterde sloten wij 's middags aan in een 'drie-wachtende-voor-u'-rij! Nog geen tien minuten later stonden we bovenop en zag ik EIN-DE-LIJK dat felbegeerde uitzicht! En het was super!! De aanhouder wint.Ik zou zeggen: check de foto's!

Het wordt echt steeds leuker in het kindertehuis. Ze geven me steeds meer andere taken, ik heb steeds meer contact met collega's en de kindjes zijn zo lief! Het gaat nog moeilijk worden denk ik, wanneer ik over twee weken mijn laatste dag heb. Wel besefte ik deze week met de komst van twee nieuwe kindjes hoe slecht ze er meestal aan toe zijn wanneer ze bij ons komen. Ik hoorde wel vaak van collega's dat dit en dit kind er zo slecht uitzag toen hij binnenkwam, maar nu heb ik het met eigen ogen ervaren. Een driejarig jongetje is binnengebracht. Hij is motorisch zover achter dat hij alleen maar zit. Hij kruipt niet, loopt niet en doet niets. Zit gewoon de hele dag voor zich uit te kijken en maakt nauwelijks contact met wie dan ook. Overal op zijn huid heeft hij soort van eczeem-plekjes en toen ik zijn luier verschoonde zag ik dat zijn lymfeklieren in zijn liezen zijn opgezwollen. Beetje bij beetje begin ik wel contact met hem te krijgen, praat tegen hem en leer hem de high five. Een voorzichtig lachje geeft mij met zo'n jochie al zoveel voldoening!

Maar goed, er zijn ook zoveel leuke dingen. Zo ging ik na het werk donderdag met drie collega's wat drinken, Alice (waarmee ik het meest contact heb en heel erg mee kan lachen), Margareth (van de donaties) en Marilyn (van de administratie). Alice en Marilyn moesten nog naar een vergadering die avond en ik zet de laatste weken Margareth steeds vlakbij haar huis af met de auto. We gingen naar de Mall in Somerset, die nét zo ongelofelijk reuze is als al die andere shoppingcentres en we gingen ergens zitten om wat te drinken. Die middag hadden we al de hele middag vet foute grappen zitten maken over vanalles en nog wat. Zaten we aan onze koffie, zegt Alice ineens gierend van de lach: jaa, ik heb gezegd dat het jouw verjaardag is. Haha, lollig, was mijn reactie. Hou me maar weer voor de gek. 'Nee, nee, echt!' zei ze. En inderdaad, toen ze onze brownies, cheescake en ijscoupes hadden bezorgd ging ineens keihard de muziek aan, plantte een ober een sterretje in mijn brownie en kwam het volledige personeel (minstens twaalf mensen!) 'Happy Birthday' voor mij zingen en een heel raar dansje doen. Ohhhh, wat heb IK gelachen! Dacht dat ik niet meer bij zou komen!

Ben nu dus hard aan het nadenken hoe ik hen goed terug kan pakken. Iemand een idee?